Van Visie naar Vloer.

Visie is essentieel, maar niet voldoende. Het is pas wanneer visie vertaald wordt naar gedrag, communicatie en dagelijkse keuzes dat cultuur echt begint te leven.

We hebben allemaal nood aan duidelijkheid, betekenis, onderlinge verbinding en die ontstaat niet door wat we op de muur hangen, maar door hoe we met elkaar omgaan als het moeilijk wordt, als er stress is en als dingen veranderen.

Een sterke cultuur voel je aan de manier waarop iemand zijn collega aanspreekt wanneer iets niet goed liep, het gemak waarmee een nieuwkomer wordt meegenomen in het team of het feit dat een fout wordt besproken zonder dat iemand zich meteen moet verdedigen. In veel organisaties zie ik echter hetzelfde spanningsveld. Er is een duidelijke groeiambitie en de wil om aan de cultuur te werken, maar tegelijk voelt de vloer dat die cultuur er nog niet echt is. Er is terughoudendheid om iets te zeggen, veel oordelen, maar weinig open vragen. Er is wel engagement, maar ook wantrouwen.

“Het zal toch nooit veranderen.” is een opmerking die ik vaak krijg.

Meestal is dit geen onwil, maar een signaal. Wat je zegt, moet kloppen met wat je doet.

Cultuur is niet wat je belooft, maar wat je toelaat

Het is belangrijk dat je als organisatie durft te kijken naar welke gedragingen beloond worden, wat er benoemd wordt en vooral er onderhuids leeft. Wie spreekt wie aan en vooral, wie durft dat niet te doen? Het ontwikkelen van een positieve cultuur vraagt dat je niet alleen een visie formuleert, maar ook een cultuurtaal ontwikkelt. Geen wollige waarden, maar duidelijke ankerpunten. Wat bedoelen we precies met verantwoordelijkheid? Hoe ziet respect eruit bij ons en hoe gedragen we ons er naar? Pas als die taal er is, kunnen mensen eigenaarschap opnemen en kan de visie landen.
Cultuur is een continue proces van verankeren, vertalen, oefenen, herhalen en zichtbaar maken.

Leiderschap als hefboom

De sleutel ligt bij de leidinggevenden,niet bij de CEO die een filmpje inspreekt, maar bij de ploegbaas die elke dag op de vloer staat. Niet bij een toffe motivatieposter, maar bij de supervisor die zelf leert feedback geven. Als leiders de visie niet belichamen, blijft het verhaal hol. Doen ze dat wel op een kwetsbare, authentieke en consequente manier, dan gebeurt er iets magisch. Mensen gaan zelf de beweging maken en er ontstaat veiligheid en een tastbare cultuur.

Van visie naar vloer = van woorden naar gewoontes

De weg van visie naar vloer is geen rechte lijn, het is dagelijks oefenen.
De kern van duurzame cultuurontwikkeling zit niet in verandering opleggen, maar in betekenis delen,
niet in perfectie eisen, maar in duidelijkheid brengen, niet in het controleren van gedrag, maar in het creëren van kaders waarin mensen zelf verantwoordelijkheid nemen.

En neem het van mij aan, mensen willen meebouwen en willen fier zijn, maar dan moeten ze wel weten waarom, hoe en wat we dan doen.